مرگ و نفرین بر درس

زنگ انشا شده بود زنگ تنهایی و غم آسمان دفتر من و زمین شد قلمم و من این‌بار نوشتم با شوق مرگ و نفرین بر درس و معلم خندید و من از شرم به خود لرزیدم از صدای خط کش چوبی او ترسیدم و از حس بدنی دردآلود که به خود می‌پیچید و چنین شد که من از مدرسه بیزار شدم و معلم اینبار چیز دیگر میگفت گره بر باد مزن من به یاد غزلی افتادم ? مرغ باغ ملکوتم، نیم از عالم خاک چند روزی قفسی ساخته‌اند از بدنم? پس چرا درس درین مدت کم؟ پدرم تند دوید در میان حرفم سر اگر می‌طلبی... و سرانجام ورق پاره‌ای دست پدرم می‌دادند پر از اعداد بزرگ و کوچک و فضای خانه جور دیگر می‌شد و تمام دنیا جمع در یک کاغذ رنگ خود را می‌باخت و تاّسف با خشم روی قلبم می‌تاخت و من امروز چه دلتنگ شدم که چرا از انشا آنقدر سخت گریزان بودم...   incidentaloma

ما همه برابریم

زن ،عشق می کارد و کینه درو می کند.. دیه اش نصف دیه توست. و مجازات زنایش با تو برابر. می تواند تنها یک همسر داشته باشد و تو مختار به داشتن چهار همسر هستی. برای ازدواجش ? در هر سنی ? اجازه ولی لازم است و تو هر زمان بخواهی ? به لطف قانونگزار می توانی ازدواج کنی. در محبسی به نام بکارت زندانی است و تو .... او کتک می خورد و تو محاکمه نمی شوی. او می زاید و تو برای نوزادش نام انتخاب می کنی. او درد می کشد و تو نگرانی که کودک دختر نباشد. او بیخوابی می کشد و تو خواب حوریان بهشتی را می بینی. او مادر می شود و همه جا می پرسند : (نام پدر ؟) و هر روز : او متولد می شود ، عاشق می شود ، مادر می شود ، پیر می شود و بعد می میرد. و قرنهاست که او : عشق می کارد و کینه درو می کند. چرا که : در چین و شیارهای صورت مردش به جای گذشت زمان ، جوانی برباد رفته اش را می بیند. و در قدمهای لرزان مردش ، گامهای شتاب زده جوانی برای رفتن. و دردهای منقطع قلب مرد ، سینه ای را به یاد او می آورد که تهی از دل بوده. و پیری مرد ، رفتن و فقط رفتن را در دل او زنده می کند. و اینها همه کینه است که کاشته می شود در قلب مالامال از درد او .... نوشته میلاد